O DCM estraga nos trinta últimos segundo do encontro todo o traballo feito para conseguir o primeiro punto da tempada. Nun partido sen control, os nósos empataron o partido na penúltima xogada do mesmo, e tralo saque de centro, córner e gol do rival que facíase coa victoria. O peor, as dúas fisuras na man de Emi que non voltará a xogar co equipo ata decembro.
A segunda xornada, deixounos un encontro moi similar ó do debut. O equipo tropeceu na mesma pedra. Voltou a encaixar cinco goles, e así é práctimante imposible obter puntos.
De novo, o rival amosouse moi superior ó DCM nos primeiros compases de partido. Tocaba máis e mellor, metía a todos os seus homes de campo na parcela dcmista, e os nósos non conseguían fixar as marcaxes. O PiedraJoya sempre acababa por atopar un disparo limpo, directo cara a portería dun Jorge que traballou arreo neses minutos de encontro e mantivo ó seu equipo no partido.
O equipo non estaba cómodo en defensa nin en ataque, pero ó igual que ocorrera na primeira xornada, a pesares de non dominar ningunha faceta do xogo, seguía metido de cheo no partido, o 0-0 continuaba no electrónico e o equipo confiaba en que Jorge seguise parando as acometidas rivais e en atopar unha xogada illada para marcar. Pablo tivo unha nas súas botas pero non atopou as redes, algo que sí conseguiría Quique superado o ecuador desta primeira metade, quen tras marchar por banda en xogada persoal conseguía sacar un potente disparo para adiantar ó DCM no marcador 0-1.
Incrible pero certo, PiedraJoya estaba por debaixo no marcador, a pesares de ter ó DCM contra as cordas non conseguía facer gol, e en labores defensivas mostraban algunha laguna que aproveitaron os dcmistas. De feito, os vermellos puideron incluso ampliar as súa vantaxe, nunha ocasión na que Emi recibíu un fantástico balón dentro da área e cando se disponía a tirar, era arrollado polo defensa local, acción na que un desafortunadísimo DeLaCruz decidía lavarse as mans.
Pero o encontro seguíu coa mesma tónica. Os nósos non estaban nada cómodos sobre o campo. Unha e outra vez o rival conseguía crear ocasións, e nun novo disparo lonxano rexeitado por Jorge, conseguirían o gol ó aproveitar o balón morto na área para empurrar sen oposición. Era cuestión de tempo que este gol chegase, pero tan só significaba o 1-1, e os nósos marchaban ó descanso con moitísimas opcións no partido, demasiado premio para o visto sobre o campo.
A segunda metade cambiou. Ó igual que na primeira xornada, o rival esquecíase de seguir dominando o partido e o convertía nun ir e vir sen moito sentido. Poren, PiedraJoya con menos dominio do esférico e do partido, ía conseguir moitos máis goles que na primeira metade, cousas do fútbol. Sería aproveitando contragolpes, todos dende banda dereita do seu ataque e con disparo cruzado ó segundo pau, sen apenas oposición da defensa visitante. Así chegaría o 2-1, ó que Emi respondería con xogada individual e fermoso gol, 2-2. Pero de novo 3-2 e 4-2. O encontro estaba moi costa arriba, pero o DCM non ía a tirar a toalla. Están nesta categoría para pelexar e loitar todos os partidos e iso ían facer. De novo Emi era arrollado por segunda vez na área, e esta vez sí, DeLaCruz pitaba un máis que evidente penalti. A mágoa foi que ante a dureza da entrada, Emi caía contundentemente ó chan fracturándose a muñeca e un dedo da man esquerda. Quique convertía o penalti e devolvía á esperanza á parroquia dcmista. O equipo volcouse ó ataque. O propio Quique estrelaría un balón no longueiro. Entrábamos no último minuto do choque. Emi que a pesares da súa grave lesión, seguía no campo axudando ó equipo, abría cara banda dereita, onde Vare tras recibir sacaba un disparo cruzado que superaba ó gardamallas rival e remataba no fondo das redes. Era o empate, o ansiado 4-4. O equipo o conseguira, o esforzo valera a pena. Apenas quedaban trinta segundos de partido, PiedraJoya sacaba de centro e conseguía un saque dende o curruncho. Era a última xogada do partido, e incomprensiblemente o DCM xa non estaba no campo. Ninguén mandaba na parcela defensiva, non se sabía quen ocupaba cada unha das catro posicións do campo e ninguén soubo colocar ó equipo. En catro tempadas disputadas, poucos saques de esquina creáronlle problemas ós dcmistas, quen teñen as posicións para defender estas xogadas máis que explicadas, pero este ano o equipo esqueceu estes automatismos e estanlle a pasar moita factura. Así un rival só no primeiro pau recibía sen oposición ante o berro tardío de agonía de Jorge. Xmon chegaba á axuda pero o rival xa tiña levantado o esférico para conectar un disparo inverosímil que pasaba por riba de Xmon e superaba a Jorge pola escadra. 5-4.
O DCM deixaba escapar un punto que significaba moito para eles. Puntuar nestas dúas primeiras xornadas houbese significado moita tranquilidade para o equipo, pero non puido ser. E o peor non foi iso senón a lesión de Emi, que xa non regresará a xogar co equipo ata o mes de nadal.
Pero toca pasar páxina e ser optimistas co futuro. É certo que o DCM víuse superado nos dous partidos, pero aínda así remou para chegar con opcións ós instantes finais, e o conseguíu. Puxo en moitísimas dificultades ó 5º e 6º clasificado da primeira división a tempada pasada, o que significa que os nósos poden pelexar todos os partidos. Ademáis, este sempre foi un equipo que se crece ante as adversidades, e xa na tempada pasada, tivo que superar outra baixa de longa duración de Emi. Así que toca poñer o mono de traballo rapaces, recuperar as nosas virtudes e pelexar para conseguir xa na vindeira xornada os primeiros puntos da tempada. Imos DCM!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario