Dúas dianas dcmistas nas dúas primeiras ocasións do partido foron determinantes para un encontro no que os nósos basearon a victoria nunha sobresaínte defensa que Parquets non foi quen de saber atacar. O equipo aúpase de novo ó 3º posto da clasificación.
Cinco partidos fixéronlle falta ó DCM para poder saber o que é gañarlle ó ParquetsEloy e non só iso, senón facelo cando os amarelos son os líderes da división.
Por iso e porque son 3 puntos que colocan ó equipo 3º na táboa, falamos dunha victoria que perdurará moito tempo na memoria dos dcmistas, dunha victoria para non esquecer.
Ademáis, eran poucos os que confiaban nas posibilidades dos nósos no encontro ante o líder, non só porque o DCM nunca fora capaz de plantarlle cara ó Parquets senón porque ademáis prevíase a baixa do gardamallas Jorge, o que complicaba moito máis o partido. Pero finalmente Jorge entraba na convocatoria in-extremis tras aplazarse a súa viaxe laboral.
Aínda así, o claro favorito do encontro era un Parquets Eloy que está a realizar unha fantástica tempada. Pero os amarelos saíron relaxados co pitido inicial e o DCM soubo aproveitalo moi ben, como xa ven sendo habitual nas últimas datas, o equipo vermello saía a polo partido, cunha presión defensiva a todo campo e un alto ritmo de xogo nos primeiros compases do encontro, o que deu lugar ós dous goles que trocarían radicalmente o encontro. Primeiro Emi tras un roubo e tirar unha parede con Quique e practicamente na seguinte xogada, sería o propio Quique o que acadaría o segundo tras apoiarse en Emi. Apenas transcorreran 5 minutos de xogo e saltaba a sorpresa, 0-2, namentres o Parquets todavía non pasara do mediocampo.
Ese marcador trocou completamente o prantexamento dambolos dous conxuntos o resto do encontro, dando lugar como é lóxico a unha posesión total do esférico para o Parquets e a un DCM atrincherado no seu campo, defendendo a renda obtida.
A pesares da vantaxe, os nósos todavía non estaban convencidos das súas opcións, e é que Parquets comezaba a entrar no partido, o Vasco comezaba a entrar en contacto co esférico, e vellas pantasmas das 4 derrotas precedentes aparecían nas cabezas dos dcmistas. E máis cando o Parquets ía romper o muro defensivo dos branquivermellos para facer o 1-2. Sería con algo de fortuna, nunha xogada volcada pola banda esquerda da nosa defensa, que acababa chegando ó lado oposto a un xogador con tempo para cargar o disparo, un tiro que colábase por debaixo das pernas dun dos nósos e que Jorge chegaba a tocar pero sen poder evitar o gol.
Todo facía indicar que o líder ía poder dar a volta ó marcador inicial.
Pero sen apenas tempo para que o Parquets volvese á carga, o DCM acadaba un novo gol, moi similar ós dous previos, presión na saída do esférico rival, o balón caíalle moi franco a Yago que facía o terceiro e aumentaba de novo a vantaxe a dous goles, así pois mediada a primeira parte chegaba o 1-3.
Ese gol cuadriplicou as opcións dos nósos no encontro e cuadriplicou tamén as gañas, o compromiso e o esforzo de cada un dos nosos xogadores. Ademáis, agora sí que quedaba claro o que había que facer, defender con unllas e dentes a renda optida.
O líder estaba tocado pero quedaba moito encontro por diante. Retomaron a posesión do balón e tentaron recurtar de novo distancias. Pero os minutos comezaron a transcorrer sen que nada ocorrese. Parquets seguía acumulando posesión pero era incapaz de crear ocasións claras de gol, e o DCM cada ataque rival que conseguía frear facíase máis forte. Cada xogada era defendida como se fose a última do encontro por parte do noso equipo e iso complicoulle totalmente a vida ó rival que non atopaba a fórmula para penetrar en tal maraña defensiva e así chegouse ó descanso.
Tralo tempo de refrixerio, as posicións volvéronse máis extremas.
O DCM xa non quería saber nada do esférico, vivía única e exclusivamente para defender. Parquets asumía todo o peso do partido, e tentaba de tódolos xeitos crear ocasións de gol, pero unha e outra vez atopábanse coa defensa dcmista. 5, 10, 15 minutos da segunda metade e sen ocasións claras para os amarelos. Tentouno o Parquets introducindo un dianteiro máis fixo, retrasou a posición do Vasco, volveu buscar a movilidade do seu número 6, probou con disparos lonxanos… pero nada deulles resultado. E non só iso, senón que o DCM comezaba a gozar de contragolpes perigosos aínda que fosen a contagotas.
Os nervos apareceron en ambos conxuntos. Cada acción era unha auténtica final. Cada xogada era protestada ó colexiado, quen tentou non acelerarse ante tanta tensión de ambos equipos.
Quedaban apenas 5 minutos e no único despiste defensivo dos nósos, o balón chegaba a un atacante desmarcado en banda e o seu centrochut petaba en Xmon e introducíase en propia porta. O segundo gol deulles folgos aos homes do Parquets, xa que cando xa vían o partido moi costa arriba encontraban un tanto que os metía de cheo no encontro. Os minutos finais foron de locura, o asedio local incrementouse e a piques estivo de atopar o empate. Chegaba a ocasión máis clara do Parquets nas postrerías do partido, nun balón bombeado que Jorge deixaba pasar e petaba no seu longueiro provocando un principio de infarto a máis de un, por fortuna ninguén esperaba que o balón quedase morto dentro do área e a defensa puido completar a acción defensiva. Chegabase así ao final do encontro, tres puntos no peto Dcmista, que festexou o asubío final coma se dun título se tratase.
Unha victoria para non esquecer.
O equipo principia a segunda volta mellorando o feito na primeira, algo que como xa diciamos na previa é esencial para conseguir o obxectivo.
Ademáis a derrota do Wapichi leva ós nósos ata a 3ª posición, pero coidado! ata o momento as 3 veces que o equipo situouse 3º na clasificación, colleitou unha derrota na xornada seguinte. É o momento de afianzarse. Para iso o equipo debe vencer ó PonteAPintar, colista da división pero que dende que perdeu na 2ª xornada da primeira volta co noso equipo por 0-5 non volveu saír goleado de ningún encontro, perdendo só por dous ou menos goles de diferenza, sendo quen de vencer a Acerón, de empatar a equipos como o ParquetsEloy e o Lecer e de só perder por un tanto nesta xornada ante o potente Caf.Zeus. Polo tanto, para nada partido sinxelo!
Queda todo dito.
Boa semana para todos e ata a previa!
Pero sen apenas tempo para que o Parquets volvese á carga, o DCM acadaba un novo gol, moi similar ós dous previos, presión na saída do esférico rival, o balón caíalle moi franco a Yago que facía o terceiro e aumentaba de novo a vantaxe a dous goles, así pois mediada a primeira parte chegaba o 1-3.
Ese gol cuadriplicou as opcións dos nósos no encontro e cuadriplicou tamén as gañas, o compromiso e o esforzo de cada un dos nosos xogadores. Ademáis, agora sí que quedaba claro o que había que facer, defender con unllas e dentes a renda optida.
O líder estaba tocado pero quedaba moito encontro por diante. Retomaron a posesión do balón e tentaron recurtar de novo distancias. Pero os minutos comezaron a transcorrer sen que nada ocorrese. Parquets seguía acumulando posesión pero era incapaz de crear ocasións claras de gol, e o DCM cada ataque rival que conseguía frear facíase máis forte. Cada xogada era defendida como se fose a última do encontro por parte do noso equipo e iso complicoulle totalmente a vida ó rival que non atopaba a fórmula para penetrar en tal maraña defensiva e así chegouse ó descanso.
Tralo tempo de refrixerio, as posicións volvéronse máis extremas.
O DCM xa non quería saber nada do esférico, vivía única e exclusivamente para defender. Parquets asumía todo o peso do partido, e tentaba de tódolos xeitos crear ocasións de gol, pero unha e outra vez atopábanse coa defensa dcmista. 5, 10, 15 minutos da segunda metade e sen ocasións claras para os amarelos. Tentouno o Parquets introducindo un dianteiro máis fixo, retrasou a posición do Vasco, volveu buscar a movilidade do seu número 6, probou con disparos lonxanos… pero nada deulles resultado. E non só iso, senón que o DCM comezaba a gozar de contragolpes perigosos aínda que fosen a contagotas.
Os nervos apareceron en ambos conxuntos. Cada acción era unha auténtica final. Cada xogada era protestada ó colexiado, quen tentou non acelerarse ante tanta tensión de ambos equipos.
Quedaban apenas 5 minutos e no único despiste defensivo dos nósos, o balón chegaba a un atacante desmarcado en banda e o seu centrochut petaba en Xmon e introducíase en propia porta. O segundo gol deulles folgos aos homes do Parquets, xa que cando xa vían o partido moi costa arriba encontraban un tanto que os metía de cheo no encontro. Os minutos finais foron de locura, o asedio local incrementouse e a piques estivo de atopar o empate. Chegaba a ocasión máis clara do Parquets nas postrerías do partido, nun balón bombeado que Jorge deixaba pasar e petaba no seu longueiro provocando un principio de infarto a máis de un, por fortuna ninguén esperaba que o balón quedase morto dentro do área e a defensa puido completar a acción defensiva. Chegabase así ao final do encontro, tres puntos no peto Dcmista, que festexou o asubío final coma se dun título se tratase.
Unha victoria para non esquecer.
O equipo principia a segunda volta mellorando o feito na primeira, algo que como xa diciamos na previa é esencial para conseguir o obxectivo.
Ademáis a derrota do Wapichi leva ós nósos ata a 3ª posición, pero coidado! ata o momento as 3 veces que o equipo situouse 3º na clasificación, colleitou unha derrota na xornada seguinte. É o momento de afianzarse. Para iso o equipo debe vencer ó PonteAPintar, colista da división pero que dende que perdeu na 2ª xornada da primeira volta co noso equipo por 0-5 non volveu saír goleado de ningún encontro, perdendo só por dous ou menos goles de diferenza, sendo quen de vencer a Acerón, de empatar a equipos como o ParquetsEloy e o Lecer e de só perder por un tanto nesta xornada ante o potente Caf.Zeus. Polo tanto, para nada partido sinxelo!
Queda todo dito.
Boa semana para todos e ata a previa!
No hay comentarios:
Publicar un comentario